In het najaar van 2004 is Rijke levens verschenen. Daarin zijn gebundeld de romans Het winterjaar, Roomse meisjes, Brandende mannen en Gevallen ster, de novellen Thuiskomst en Zomerbloei, de verhalenbundel In het donkere zuiden en een selectie van verhalen, zoals het ontroerende Wie zo van vrouwen houdt, over de dichter Pierre Kemp.

Het diepste blauw

Verschenen in 2004 

Het diepste blauw is de nieuwste roman van Ton van Reen . Hij kreeg het idee voor het verhaal in de periode dat een van zijn zoons na een ernstig verkeersongeluk lange tijd in een revalidatiecentrum verbleef. Wanneer hij zijn zoon bezocht, was daar ook altijd een verbitterde, grotendeels verlamde man in een rolstoel die nooit bezoek kreeg. Van Reen begon een praatje met hem en sprak hem daarna elke keer als hij bij zijn zoon op bezoek was. In brokken vertelde de man hem zijn levensverhaal. Toen zijn zoon ontslagen was uit het revalidatiecentrum, verdween de man uit zijn gedachten. Later hoorde Van Reen over zijn dood, een ongeluk met de rolstoel naar het leek, maar zelfmoord was waarschijnlijker. Mels, de hoofdpersoon in Het diepste blauw, is ook aan zijn rolstoel gekluisterd. Zijn fysieke krachten nemen af en hij wordt steeds afhankelijker van zijn omgeving. Dat maakt hem bitter, boos en soms onhandelbaar. Wat hem drijft is de ambitie om een boek te schrijven over het dorp waar hij is opgegroeid en waar hij nog steeds woont. Steeds vaker gaan zijn gedachten terug naar zijn jeugd, toen alles nog mogelijk leek en hij met zijn boezemvriend Tijger en het mysterieuze meisje Thija droomde van een avontuurlijk leven. Met het wapen van de fantasie konden ze de wereld aan en waren ze gelukkig. De enige bedreiging voor de vriendschap was de rivaliteit rond de liefde die Mels en Tijger beiden voelden voor Thija. Het meisje, dat in China had gewoond en wonderlijke ver hal en kon vertellen, stelde de keuze voor een van de twee steeds uit, tot een ingrijpende gebeurtenis de verhoudingen totaal veranderde.

De herinneringen aan de vervlogen tijd houden Mels op de been, maar doen hem ook beseffen dat hij verzuimd heeft de kansen te grijpen die het leven hem bood. De kracht van de fantasie heeft plaatsgemaakt voor de verlammende werking van de teleurstelling. En het is de vraag of Mels die teleurstelling te boven kan komen.

Het verhaal, dat heen en weer flitst tussen het heden en de jeugd van Mels, is geschreven in een stijl die vaak poëtisch is en associaties oproept met de soms lyrische ver hal en uit de eerste periode van Van Reens schrijverschap. Maar soms slaat het verhaal onverhoeds om naar de bewogen maar nuchtere verteltrant uit Het winterjaar.

Al eerder werd Ton van Reen geschetst als een chroniqueur van zijn tijd. Ook in Het diepste blauw trekt de auteur deze lijn door. De beschrijvingen van de sfeer en de gebeurtenissen uit de jeugd van Mels en de geschiedenis van het dorp, die nauw verweven is met de opkomst en de neergang van de meelfabriek, ademen niet alleen heimwee. Ze getuigen van een tijd met een ander tempo, die alleen nog bestaat in de herinnering van mensen als Mels. In zijn boek houdt Van Reen die herinnering levend. En meer dan dat. Het boek maakt duidelijk hoe belangrijk het is om je bewust te zijn van het bestaan. Het spoort je aan de tijd die je gegeven is ook werkelijk te benutten.

verschenen in maart 2006



Dwars door het glas is een bijzonder boek over doodgaan.

Paul!
Paul stond voor haar. Paul, die al twee jaar dood was. Het kon niet en toch stond hij in de kamer. Precies zoals hij was op de laatste dag dat ze samen naar het zwembad waren gegaan. Hij was kleiner dan zij nu was, terwijl hij vroeger groter was. In de afgelopen jaren was hij niet gegroeid. Het was dezelfde Paul van vroeger. Dezelfde golvende haren. Dezelfde sproetenneus. Paul die alles durfde. Paul. Grote Paul.

Je schrikt toch niet van mij? vroeg hij. 'Wat doe jij hier?' riep Esther uit. 'Je bent dood!' 'Klopt. Maar ik ben niet weg,' zei Paul. 'Je denkt vaak aan me.'

Esther is ziek en wordt ook niet meer beter. En hoe dichter ze bij de dood komt, hoe vaker ze overleden familie ziet. Niet alleen haar neef en beste vriend Paul, maar ook oudtante Leentje en oom Joop. Ze bezoeken haar steeds vaker en vertellen verhalen van vroeger. De werkelijke wereld lijkt steeds verder weg...

Concert voor de führer

verschenen begin 2006



Vlak voordat de geallieerden in september 1944 Operatie Market Garden inzetten, wordt de Duitse soldaat Hermann tijdens een verkenningspatrouille alleen op onderzoek uitgestuurd. De onverwachte aanval brengt Hermann letterlijk tussen twee vuren: dat van de vijand en dat van het Duitse leger. Hermann vlucht een kerk binnen. Het orgel in de gewijde ruimte doet hem de oorlog even vergeten.

Als hij het notenhouten instrument aanraakt weet hij het: dit is het orgel waarop hij zijn leven lang al wilde spelen. Hij neemt plaats en speelt. Het is een concert voor zichzelf en voor zijn vriend en medesoldaat Manfred Reifsche, het wonderkind op de piano. Herinneringen aan zijn jeugd vermengen zich met gedachten aan Manfred, die als deserteur omgekomen is voor het vuurpeloton. Terwijl buiten de oorlog in alle hevigheid woedt, levert Hermann een innerlijke strijd met een gebeurtenis die zijn jonge leven heeft getekend.

Tekstfragment:
Niemand reageerde op zijn aanwezigheid. Niet eens een hond of een kat. Zelfs de beesten in dit dorp hielden zich schuil. Hermann wist hoe gevaarlijk zijn vermoeide maten konden zijn. Naar het noorden gedreven door de geallieerden in een maandenlange moordende klopjacht, zaten ze als katten in het nauw. Opgejaagd wild dat plotseling kon uithalen. Hij had jongens door het lint zien gaan. Overspannen soldaten, vechtend tegen beter weten in, voor een leider in wie velen niet meer geloofden. Gecommandeerd door verbitterde of steenkoude officieren die elk teken van onwil als Fahnenflucht zagen en er niet voor terugdeinsden hun eigen manschappen als deserteurs te laten neerschieten.

In de slag om Caen had hij jongens in dieren zien veranderen.

Erfgoed

verschenen Augustus 2006



Erfgoed is het tweelingboek van Rijke levens. Het bevat de romans: De zondvloed, De gevangene, De moord, Katapult, Lachgas, Bevroren dromen en Landverbeuren. Ton van Reen karakteriseert ze als donkere, vaak kritische sprookjes.

Ter gelegenheid van de 65ste verjaardag van Ton van Reen verschijnt een uitgebreide biografie met een overzicht en bespreking van het werk van de auteur. In een groot interview door Adri Gorissen leert de lezer de vele kanten van Ton van Reen als schrijver en sociaal bewogen mens kennen.

Verzameld Prozawerk deel 1 (800 blz.) bevat de volgende werken:Geen oorlog, De moord, De gevangene, Lachgas, Landverbeuren, De zondvloed, Katapult-de ondergang van Amsterdam, Bevroren dromen en Concert voor de Führer..

Verzameld Prozawerk deel 2 (960 blz.) bevat de werken: Het winterjaar, In het donkere zuiden, Thuiskomst, Roomse meisjes, Wie zo van vrouwen houdt, Gevallen ster en Brandende mannen

Leven en werk van Ton van Reen

Vanaf zijn eerste proza in 1966 heeft Ton van Reen bijna onafgebroken aan de schrijftafel gezeten om zijn verhalen gestalte te geven. Soms ontsproten ze aan zijn fantasie, soms waren ze aan de werkelijkheid ontleend, maar altijd was zijn kijk op de samenleving erin terug te vinden. Ook zijn verhouding tot het katholieke milieu waarin hij opgroeide en zijn liefde voor Afrika klinken door in zijn werk.
Adri Gorissen, Rob Molin, Chrétien Breukers en Eric Lenders belichten in dit biografische boekje het leven en het werk van Van Reen.

‘Met mijn grootmoeder is alles voor mij begonnen. Mijn schrijverschap heeft drie bronnen. De eerste is mijn grootmoeder, de tweede is de bibliotheek van de paters lazaristen en de derde is Graad Engels.’ – Ton van Reen