terug

BOMENTAAL

Bomen brengen de boodschap van de liefde over. Dat viel me op toen ik pas geleden langs de Geul tussen Valkenburg en Houthem wandelde en uitkwam bij een plek die bekend staat als "Bij de Verliefde Bomen", zogenoemd naar een stel bomen dat innig met elkaar verstrengeld was. Jammer genoeg is het koppeltje elkaar beminnende bomen omgehakt. Maar hun boodschap bleek nog te leven. In veel bomen in de buurt waren namen gekerfd. Namen met een hartje, meestal met Amors pijl doorboord en vaak voorzien van het jaartal waarin de liefde had toegeslagen.
Die namen boeiden me. In de daaropvolgende weken schreef ik alle namen op die ik hier en daar in Limburg op bomen vond. Toen ik een bladzijde vol had, kon ik gaan inventariseren en er conclusies aan verbinden. Allereerst viel me op dat er tussen de meer dan honderd namen maar drie jongensnamen zaten. Het waren bijna allemaal meisjesnamen, wat betekent dat de inscripties vooral door jongens zijn aangebracht. Zij zijn dus heviger verliefd dan meisjes, of ze voelen meer de aandrang om hun liefde aan de wereld te laten weten.
Ook was duidelijk dat de namen vier generaties vertegenwoordigden: die van onze grootouders, ouders, van onszelf en van onze kinderen. Door de oudheid van de opschriften en de jaartallen die er vaak bij waren gekerfd, viel makkelijk vast te stellen welke namen bij welke generatie hoorden. Bij telling bleek dat Kim het meest geliefde meisje was; zij kwam zes maal voor. Maria was een goede tweede met vijf. Marja, Leen, Peggy en Annie bleken drie maal geliefd.
Ook de namen veranderden met de generaties. In de letters die door de bomen al bijna helemaal waren uitgewist, bijna opgelost in de rimpels van de stam, bleek dat onze grootvaders het meest hielden van Leen en Koba. Onze vaders waren het meest verliefd op Maria en Annie. Mijn eigen generatie zocht het vooral bij Marjo en José. En onze zonen zijn helemaal weg van Peggy en Kim.
 Dat de naam Kim zo vaak voorkomt tussen de jongste inscripties, schrijf ik toe aan die ene Kim die zo bloedstollend mooi en lief is dat een hele lichting scholieren verliefd op haar is en dat via de bomen aan haar wil laten weten.
 Aan de namen valt ook de veranderende instelling van de mensen te lezen, of lijkt dat maar zo? De leeftijdgenoten van Kim zijn Peggy, Natascha en Katja. Dat klinkt heel wat luchtiger dan de namen van onze moeders, Nel, Truus en Marie, terwijl onze grootmoeders met namen als Koba, Drieka en Greet nog veel degelijker door het leven moesten.
Namen in bomen kunnen ook oude wonden openrijten. Nog niet zolang geleden stond ik getroffen stil bij een boom in Beringe waarin ik als jongen van veertien de naam van Vera had gekerfd, een meisje dat ik voor eeuwig wilde beminnen maar dat ik nu al in geen veertig jaar meer heb gezien. Haar naam was al bijna niet meer te lezen. Het ernaast afgebeelde hart, dat van mij dus, was al bijna helemaal uitgewist. Mocht het nog wat willen worden met Vera, dan moet het toch wel heel vlug gebeuren, want over een paar jaar is de boodschap van de boom verloren.
Vera, voor als je dit leest, de boom staat in de buurt van een ven, de Snep, langs de Noordervaart, waar wij vroeger vaak gingen schaatsen. Jij was een van de eerste meisjes met kunstschaatsen. Ach, wat was je mooi als je over het ijs zwierde. Je stak gewoon iedereen de ogen uit. Schaats je tegenwoordig met je kleinkinderen?

terug