|
|
|
|
Over Het diepste blauw
Het diepste blauw is de nieuwste roman van Ton van Reen . Hij kreeg het idee voor het verhaal in de periode dat een van zijn zoons na een ernstig verkeersongeluk lange tijd in een revalidatiecentrum verbleef. W anne er hij zijn zoon bezocht, was daar ook altijd een verbitterde, grotendeels verlamde man in een rolstoel die nooit bezoek kreeg. Van Reen begon een praatje met hem en sprak hem daarna elke keer als hij bij zijn zoon op bezoek was. In brokken vertelde de man hem zijn levensverhaal. Toen zijn zoon ontslagen was uit het revalidatiecentrum, verdween de man uit zijn gedachten. Later hoorde Van Reen over zijn dood, een ongeluk met de rolstoel naar het leek, maar zelfmoord was waarschijnlijker. Mels, de hoofdpersoon in Het diepste blauw, is ook aan zijn rolstoel gekluisterd. Zijn fysieke krachten nemen af en hij wordt steeds afhankelijker van zijn omgeving. Dat maakt hem bitter, boos en soms onhandelbaar. Wat hem drijft is de ambitie om een boek te schrijven over het dorp waar hij is opgegroeid en waar hij nog steeds woont. Steeds vaker gaan zijn gedachten terug naar zijn jeugd, toen alles nog mogelijk leek en hij met zijn boezemvriend Tijger en het mysterieuze meisje Thija droomde van een avontuurlijk leven. Met het wapen van de fantasie konden ze de wereld aan en waren ze gelukkig. De enige bedreiging voor de vriendschap was de rivaliteit rond de liefde die Mels en Tijger beiden voelden voor Thija. Het meisje, dat in China had gewoond en wonderlijke ver hal en kon vertellen, stelde de keuze voor een van de twee steeds uit, tot een ingrijpende gebeurtenis de verhoudingen totaal veranderde. De herinneringen aan de vervlogen tijd houden Mels op de been, maar doen hem ook beseffen dat hij verzuimd heeft de kansen te grijpen die het leven hem bood. De kracht van de fantasie heeft plaatsgemaakt voor de verlammende werking van de teleurstelling. En het is de vraag of Mels die teleurstelling te boven kan komen.
Het verhaal, dat heen en weer flitst tussen het heden en de jeugd van Mels, is geschreven in een stijl die vaak poëtisch is en associaties oproept met de soms lyrische ver hal en uit de eerste periode van Van Reens schrijverschap. Maar soms slaat het verhaal onverhoeds om naar de bewogen maar nuchtere verteltrant uit Het winterjaar.
Al eerder werd Ton van Reen geschetst als een chroniqueur van zijn tijd. Ook in Het diepste blauw trekt de auteur deze lijn door. De beschrijvingen van de sfeer en de gebeurtenissen uit de jeugd van Mels en de geschiedenis van het dorp, die nauw verweven is met de opkomst en de neergang van de meelfabriek, ademen niet alleen heimwee. Ze getuigen van een tijd met een ander tempo, die alleen nog bestaat in de herinnering van mensen als Mels. In zijn boek houdt Van Reen die herinnering levend. En meer dan dat. Het boek maakt duidelijk hoe belangrijk het is om je bewust te zijn van het bestaan. Het spoort je aan de tijd die je gegeven is ook werkelijk te benutten.
|
|
Copyright: Ton van Reen.
|
